Ён паліў у пад’ездзе ў доме насупраць…
Я сядзела на пары літаратуры тэорыі…
Маргала…ржала…махала – выгналі з аўдыторыі…

Начное сонца дорыць промень палахлівы,
Рассекшы цемру, як святочны каравай.
Святла чакаюць птушкі, зоры, нівы
І адлятаюць думкі пра цябе за небакрай.

Ужо мы не разам згасла, як папера,
Пачуцце моцнае, аблітае дажджом
І далей жыць дапамагае толькі вера,
Што гэту восень паасобку пражывём.

Больш я не хочу зноў з табой спаткацца
І сэрцайка пігулкамі лячыць.
Наш час прайшоў, нам нельга сустракацца,
Нам нельга больш з табою разам быць.

Забудзь мяне! Не мар! Не спадзявайся!
Не ўзгадывай за што мяне любіў!
Да жыцця халасцяцкага вяртайся
І штопай дзірку, што ў сэрцы зарабіў.

А я пайду, пайду ў цемру, не вярнуся
У жыццё тваё, ты нават не чакай.
Забудзь, забудзь, забудзь мяне і хвалюйся,
У апошні раз скажу: “Люблю цябе… Бывай…”
_________________________________________________
NZ

Недзе у свеце так далёка, там дзе ходзіць мішка,
Жыў халпыначка маленькі . Сын Гарохі – Цішка.

Хлопчык добры быў, вядома, ладны і прыгожы,
Толькі вось ён да бацькоў быў зусім не схожы.

Як пачне ён гавfрыці – быў у жаху татка…
Ён не мог ні есць, ні піці, сумавала матка.

Скажа Цішка: “Бікі касі”. Як тут зразумеці?
Невядома тым дарослым што ім кажуць дзеці.

Як залепіць ён “сапліўкі” ці “банянь” якісці –
Развялі рукмі убокі, як раней калісьці…

Бацька кажа: “Шлапута! Ты казаць вучыся!”
Ну, а хлопчык у адказ: Бац! Яму - “Ашпута”…

Маці кажа: “Гэта котка… Вось яе кацяты…”
А ёй сынка выдае: “Рукці”, “Ваганяты”…

“Апупець! – гаворыць бабка. – Што ў нас за дзіцяці?
Усе “каКлеты”, “кАРкадзілы”… Як з ім ваяваці?”

“Ну, казаў бы як усе дзеці: “коця” ці “казючка”
“ГаЛабец” ці “паЛасолька”, “кЛыса”, “кЛуСка”, “ЛуТЬка”…”

Тут у спраэчку гэтую дзедка умяшаўся:
“Што вы кажаце?! Радныя!” – крыкнуў, не ўтрымаўся.

“Як не сорамна ўсім?! Мы ж не інкубатар!
Хіба будзе лепей вам, як ён скажа “тЛактаЛ”?

Хіба ж болей ад таго стнеце любіці?
Ён пакажа вам усім, як пачне хадзіці!”

Даведка:
“Бікі касі” – чырвоныя баціначкі;
“Сапліўкі” – соплі;
“Банянь” – баран;
“Ашпута” – шалапута;
“Рукці” – ногці (ад слова ногі), рукці адпаведна ад слова “рукі”;
“Ваганяты” – дзеці вагонаў;
“Апупець” – адпвядае “абалдзець”;
“КаКлеты” – катлеты;
“КАРкадзіл” – кракадзіл;
“Коця” – коцік;
“Казючка” – каза;
“Галабец” – птушачка;
“ПаЛсолька” – парасон;
“КЛыса”- крыса;
“КЛуСка” – кружка;
“ЛуТЬка” – ручка;
“ТЛактаЛ” – трактар.
_______________________________________________________
NZ

Сёння свет зраблю каляровым!
Бяру у рукі фарбы і пэндзаль бяру.
Сёння раблю фіялетавым мора.
Барвовым адценнем малюю траву.

Потым я неба фарбую жоўтым,
Кавалачак сонца табе падару!
Ужо я фарбую ружовым боты,
Да цябе па расе насустрач бягу!

Затым свае рукі пакрашу сінім,
Рудую пляму пасталю пасля.
Усё для цябе, бо ты мой адзіны!
Добрая урэшце закралась мысля:

Вушы твае размалюю ліловым
Ці колерам хвалі марской зраблю.
Ліловавухі ты будзеш новы,
Але і такога цябе палюблю!

Я дам табе фарбы мы разам працягнем
Свой свет навакольны з табой фарбаваць!
Пакрасім усё! І астатніх прыцягнем
У сьвеце прыгожае толькі кахаць!

Няхай размалююць і шчокі, і вушы,
І пяткі з каленкамі красяць няхай!
Няхай будуць усе каляровымі душы!
Я ўжо пачынаю, а ты памагай!
______________________________________________
NZ

Усе захапілісь футболам.
Вароты, зялёны газон,
І тым найлепшым голам,
Які ўзарваў стадыён.

Футбол не якіясьці жарты.
Гэта не пола і нават не гольф
Яго любяць і хапцы, і дзяўчаты,
Без яго чалавек проста ноль…

На поле выодзяць камнды,
Свісток – і вось мяч паляцеў,
Трыбуны ўзарвлі фанаты,
Бо ён у “дзявятку” ўляцеў.

Футбол глядзяць ўсе і паўсюльна,
Сцягамі махаюць, крычаць…
У хаце, у бары утульным,
Фанатаў нічым не стрымаць!

А ўсе футбалісты – героі,
Што па полі зялёным бягуць,
Быццам рыцары ў латах калёных
У атаку ўсе дружна ідуць…

Яны зноў выбягаюць на поле,
Гоняць мяч ад варот да варот,
Футбол не разлюбяць ніколі
Глядзіць яго нават мой кот!

Возьме коцік чыпсаў і піва,
Возьме пульт і ціхонька сядзіць,
Сочыць вельмі уважліва, пільна,
А калі заб’юць гол - ён “крычыць”…

Футбол - ёсь цудоўная штука,
Я ўпэўнена вам гавару,
Гэта спорт і мастацтва, й навука…
Хоць сама я яго не люблю…
_______________________________________________
NZ

Калі табе нешта патрэбна –
Заўсёды спрацоўвае Ён,
Ён хоча адбіць ўсе патрэбы
“Подласці” дзіўны Закон.

У час як захочацца хлеба –
Табе прапануць батон.
Калі неабходна патэліць –
Ты дома забыў тэлефон.

Калі ты садзішся ў машыну,
На працу спяшаешся ты,
Яшэ раз сапсуюць маліну -
Машыну прыпыняць менты.

Калі ты нарэшце збярэшся
Набыць ў бацікі шнуркі –
Ты неяк патрапіш на рынак
І будзеш шукаць агуркі.

У час як завуць цябе ў госьці
Назло ні капейкі няма.
Ты йдзеш, пабіраешся, просіш –
У сяброў тваіх тая ж фігня.

Ну вось, не патрапіў у госьці,
Сабраўся, ў тэатар пайшоў:
“Сандзень. Мы сягоння закрыты” -
Паперку такую знайшоў.

Далей я праягвць не буду,
Усе ведаюць гэты Закон.
Буржуям і простаму люду,
І мне вельмі добра знаём.

Тут формула вельмі прастая:
Як трэба – тады не знайдзеш,
Такая вось доля людская
І лепшай сабе не ўкрадзеш.
__________________________________________
NZ

Я на днях прыдбала звычайную шафу,
Прыцягнула яе на радасцях у дом
І не ведела я, і наогул не знала,
Што у шафе маёй абітае фантом!
Сто мільёнаў разоў я я е адчыняла,
А што там ёсь фантом я да ранку не знала.
Ну дык вось, адчыняю я шафу гляжу
(разумею, што вас я кроплю гружу…)
Але усё ж адчыняю я шафу - і раптам з яе
Выязжае фантом на зялёным кане!...
Пераехаў мяне - я заплюшчыла вочы
(да прыгод мой фантом быў даволі ахвочы…)
Разграміў мне кватэру і вынес акно
(я ў прытоме ляжу і мне усё адно.)
Ён спаліў мне канапу, вазон развярнуў
І ката майго, Ваську, нагою шпульнуў!
Каб была я ў сазнанні! .. (а я ж усё ляжала)
Я б Кузьмы таго маці (ці сваю) паказала!
Я б сказала: “Нягоднік! У шафу ідзі!
І парадак паўлсюль за сабой навядзі!
Паглядзі,што за жах за сабою пакінуў!”
Я б штурхнула яго у гарбатую спіну!
У тыя рукі дала б я мятлу і анучу…
(але гэтым трызненнем я Вас толькі мучу!...)
Але усё ж я б сказала: “Як смееш, мудак!
У маёй хаце насвесці страшэнны бардак?!
Як ты сьмееш, дзікун, вычварэнствы рабіць?!...”
Мне ж закусываць трэба… ці наогул ня піць!
______________________________________________________
NZ

Бываць людзі сьвіннямі, бываюць проста аслы,
Бываюць здаюца добрымі, а на справе – як тыя казлы.
Ну, тыя, казлы барадатыя, што ходзяць блізка з жытлом….
Такія дурныя, рагатыя… Нічога не скажаш – дурдом!
Яшчэ ёсь усялякія “зайчыкі”, “пушыстыя рыбкі”, “каты”,
Усялякія суслікі з малпамі… Падумай, а кім будзеш Ты?!
Вядома, ты будзеш вавёркаю, якая на дрэве жыве.
Есьць печыва, вафлі салодкія, а можа й гарэлачку п’е?
Ну, ладна, жартую! Як можна на дрэве са склянкай сядзець?!
Крыху не падлічаш дозу, дык можна і ўніз паляцець…
Хісьнешня і бухнешся з веткі, затым пападзеш ў шпіталь
З цябе пасьмяюцца дзеткі, жывым застанешся амаль…
Парвеш сваю рудую скурку, патрэплеш пушысьценькі хвост,
А можа зламаеш і лапу, ці проста абдзерэш нос…
Калі абдзярэшся – нічога. Куплю метр бінта табе
І ім забінтую лапу, а можа быць хопіць на дзьве.
Набуду яшчэ склянку ёду, вось толькі навошта ён нам?
Калі не сптрэбіцца – ладна, я лохам турыстам прадам…
Скажу, што вавёрчыны сьлёзкі, што ўдачу прыносяць яны.
І летам і восенню позняй… “Навешаю” штосьці дурным…
А тыя павераць вядома, дадуць сотню эўра ці дзьве,
Паствяць бутэлечку дома і будуць глядзець на яе.
Тым часам, вавёрка паправіцца, пачне яна зноўку скакаць,
А можа займецца спортам і будзе па дрэвах лятаць…
Разгоніцца, фыркне як трэба, падскокне у гору – і раз!
Ужо праляцела сто метраў! У’явіце! Сто метраў зараз!
Рэкорд усталюе сусветны, ёй прыз самы лепшы дадуць,
А можа яшчэ ў кнігу Гінэса адразу яе ўнясуць…
Вавёрачка з тое нагоды сьвята прыдумае тут,
Збярэ і сяброў, і знаёмых, піўка яны разам пап’юць.
Нап’юцца, зноў зваляцца з веткі, прачнуцца – ужо новы рэкорд –
Ляціць вавёрка па небе, а каля яе самалёт!
Вавёрачка проста разумная, яна як выдатны прараб –
Ведае дзе трэба выпіці, з кім гэта зробіць і як.
Чарговая байка скончана. Мараль мне б прыдумаць яшчэ.
Жыццё, як сьпіраль заварочана…Ого! Завярнула! Вабшчэ...
Жыццё – цудоўная штука: тут спорт і мастацтва, й навука,
Тут дрэвы, гарэлка, шпіталь…Напіўся – і зорка амаль…
________________________________________________________
NZ

Яна як натуральная бляндынка
Пафарбавала валасы на днях,
А са здароўем зноў не клеіцца карцінка,
Бо выглядае, як хамут ў каня.
Яна ж сядзела 8 тыдняў на дыеце,
Жавала толькі ёгурт ды траву,
А стаўшы на вагі ў кабінеце
Адразу крыкнула: “Я маладой памру!
Не дапаможа шэйпіг, аэробіка і ёга,
Не дапаможа болей ананас,
Што ж мне рабіць, калі мазгоў зусім не многа.
Дапамажыце, я звяртаюся да вас!
Мне дапамога хуткая патрэбна!
Усё трэба кардынальна памяняць!
Памру як неразумная атрэба
І вы мяне пачнеце забываць…
Не убачу я Парыж і подыум ў Мілане,
Не ўбачу буцікі і шмотак яркі бляск,
Адкінусь дома на персіцкаму дыване,
Ужо не варта жыць! Жыццю капец! Атас…”
Што ж ёй рабіць? Як свечачка згасае,
І дыхаць ўжо не можа ўсё баліць.
Яна ў спадара хірурга завісае,
Яна упэўнена: ужо не будзе жыць.
Яна ад жудаснай хваробы памірае
І ёй не дапможа Айбаліт.
Ужо яна свой пульс не адчувае –
Паставілі дыягназ – “Цылюліт”…
___________________________________________________
NZ

Маленькая рыбка ў банцы сядзіць,
Праз тоўстае шкло яна сумна глядзіць,
Маргае вачыма і просіць вады,
А што як засунуць кіпяцільнік туды?
Уключыць у разетку, устроіць “Ташкент”?
Праз гадзіну-другую мне будзе абед…

А што будзе з рыбкай, калі я вазьму
І ў банку цэменту трошкі налью?
Цэмент усё цвярдзее, а рыбка маўчыць,
Больш ніколі не будзе яна гаварыць…

А што стане з рыбкай, калі я вазьму
І котку сягоння ў дом прынясу?
Залезе на банку і лапкай кранецца –
Заўтра рыбка ўжо не прачнецца…

Пакіну я котку, пайду ў магазін.
Для рыбкі набуду найлепшы бензін,
Запраўлю бензінам і плаваць пушчу,
А скончыцца раптам – яшчэ ёй залью…

Потым я банку запхну ў маразільнік,
Лёгка крану маленькі рубільнік,
Дзьверцы закрыю – ударыць мароз
Што будзе з рыбкай? Сумна да сьлёз….
___________________________________________________
NZ

Вы не кажыце мне, што я паэт!
Не тычце носам, як малое кацяня!
Бо сёння нарадзіўся новы свет –
Ірынай ранкам я была – Надзеяй стала Я!
Надзеяй Жнівеньскай і я да Вас пішу,
Данесьці я жадаю сэнс метамарфоз:
Бо жнівень не аднойчы рваў душу,
Прыносіў кубалітры горкіх слёз,
Ён не аднойчы забіраў у Іры ўсё,
Але усё ж Надзею пакідаў…
Яна жыла і сэрца зажыло,
А імя на ўспамін ёй лёс аддаў.
__________________________________
NZ