Szymborska Wisława

Cień

Mój cień jak błazen za królową.

Kiedy królowa z krzesła wstanie,

błazen nastroszy się na ścianie

i stuknie w sufit głupią głową.



Co może na swój sposób boli

w dwuwymiarowymświacie. Może

błaznowi źle na moim dworze

i wolałby się w innej roli.



Królowa z okna się wychyli,

a błazen z okna skoczy w dół,

to wszystko, na co nie mam sił

- koronę, berło, płaszcz królewski.



Będę, ach, lekka wruchu ranion,

ach, lekka w odwróceniu głowy,

królu, przy naszym pożegnaniu,

królu, na stacji kolejowej.



Królu, to błazen o tej porze,

królu, położy się na torze,


Dwie małpy Brueghla



Tak wygląda mój wielki maturalny sen:

siedzą w oknie dwie małpy przykute łańcuchem,

za oknem fruwa niebo

i kąpie się morze.



Zdaję z historii ludzi.

Jąkam się i brnę.



Małpa, wpatrzona we mnie, ironicznie słucha,

druga niby to drzemie --

a kiedy po pytaniu nastaje milczenie,

podpowiada mi

cichym brząkaniem łańcucha.



Utopia



Wyspa, na której wszystko się wyjaśnia.

Tu można stanąć na gruncie dowodów.



Nie ma dróg innych oprócz drogi dojścia.

Krzaki aż uginają się od odpowiedzi.



Rośnie tu drzewo Słusznego Domysłu

o rozwikłanych odwiecznie gałęziach.



Olśniewajśco proste drzewo Zrozumienia

przy źródle, co się zwie Ach Więc To Tak.



Im dalej w las, tym szerzej się otwiera

Dolina Oczywiśtosci.



Jeśli jakieś zwątpienie, to wiatr je rozwiewa.



Echo bez wywołania głos zabiera

i wyjaśnia ochoczo tajemnice światów.



W prawo jaskinia, w której leży sens.



W lewo jezioro Głębokiego Przekonania.

Z dna odrywa się prawda i lekko na wierzch wypływa.



Góruje nad doliną Pewność Niewzruszona.

Ze szczytu jej roztacza się istota rzeczy.



Mimo powabów wyspa jest bezludna,

a widoczne po brzegach drobne ślady stóp

bez wyjątku zwrócone są w kierunku morza.



Jak gdyby tylko odchodzono stąd

i bezpowrotnie zanurzano się w topieli.



W zyciu nie do pojęcia.



Інші вірші В.Шимборської:
http://www.poezja.org/index.php?akcja=wierszeznanych&kto=Szymborska&ak=pokaz